***هدیه خداوند

سلام دختر نازنینم,عشقم خیلی دوست دارم.

فدات شم تصمیم گرفتم خاطرات هدیه گرفتنتو از خدای مهربون، بهار عزیزم بنویسم که هیچوقت یادم نره,تا وقتی گلم,بزرگ شدی بخونی و مامانو یاد کنی,از پسر گلم مهیار جون ممنونم که تنظیم وبلاگو به عهده گرفت .عاشقتونم,بوسسسسسسسس.                                                                           

پانزده سال از اولین هدیه خدای مهربون می گذشت و من و بابا و داداش مهیار دیگه احساس تنهایی میکردیم و وجود یه نی نی ناز میتونست به خونمون گرمی و شادابی بده.  

هفدهم ربیع الاول شب میلاد حضرت محمد«ص» بود و من از حضرت خواستم واسطه من و خدا بشه تا حاجتم که داشتن یه دختر مهربون بود برآورده بشه.از حضرت خواستم اگر خدا راضی بود وصاحب دختری شدم به حق اون شب اسمشو بهار به معنای ربیع بگذارم واگر پسر بود محمد یا امیرعلی.اما از اونجایی که خدا مهربونه وحضرت هم هوامو داره صاحب دختر نازی شدم اینطوری:                                                                                     

بهمن ماه 1391 بود که حسابی مریض شدم و سرماخوردگی شدید وعفونت سینوس داشتم ,وقتی دکتر رفتم وخواست دارو بنویسه گفتم که حامله ام انگار باتمام وجودم کوچولومو احساس میکردم برای همین همونجا سریع تست بارداری دادم ودکتر گفت که حامله ام از شادی سراغ بابایی رفتم وخبرشو دادم.خیلی خوشحال شدیم.ممنونم خدایا       

وقتی از دکتر برگشتم مهیار داداشی خوشحال رفت سراغ تلفن تا به مامان بزرگ خبر بده.چند روز بعد منو حاجی مامان و اعظم خاله رفتیم مطب دکتر میترا عمرانی تو کرج تا خیالم راحت بشه.دکتر وقتی سونو انجام داد خیالم اسوده شد و دوباره به خدا گفتم شکر.همونجا اعظم خاله منو بغل کرد وتبریک گفت.        خدا رو شکر تمام ازمایشات غربالگری و سونو که تاریخ هفدهم فروردین 92 انجام دادم سالم بود و خوشگلم مشکلی نداشتی اما امان از ویار وحشتناکی که داشتم برعکس داداشی که نفهمیدم ویار چیه.ولی تو نازم عوضشو دراوردی,خیلی حالم بد بود به غیر از تهوع همیشگی بوی غذا بدترهاز همه برای همین مجبور شدم برم خونه بابا بزرگ تا حاجی مامان زیرزمین غذا درست کنه من بوشو نفهمم.غذامم فقط کباب بودو ماست و کته؛خیلی روزهای سختی بود هیچی وحشتناکتر از بوی َيياز داغ نبود ولی به شوق دیدن تو برام آسون میشد حتی ایام عیدم از خیلی جاها رفتن منصرف شدم چون بوی غذا رو نمیتونستم تحمل کنم.تا این چهار ماه بگذره جونم به لب اومد اما اشتیاق دیدنت همشو آسون میکرد تو دلم فقط میگفتم خداجونم بچم سالم باشه.

                                          راستی مامانی از روزی بگم که فهمیدم   تو دخملمو خدا داده,درتاریخ 1392/02/24 با بابا رفتیم برای سونو تا به سفارش دکتر جنسیت مشخص شه,با کلی استرس وارد مطب شدم به طوری که از فشار زیاد فشارم بالا رفته بود وصورتم قرمز شده بود همه میگفتند خانم حالت بده؟تا اینکه رفتم داخل وبعد سونو سئوال کردم خانم دکتر جنسیت؟گفت:دختره نمیدونی از خوشحالی می خواستم جیغ بزنم وبه همه بگم.انگار باورم نمیشد خدا حاجتمو داده,اما راست بود.تا من رفتم دستشویی بابا تلفنی به داداش مهیار خبر داده بود ومهیار هم به همه گزارش داده بود.وقتی برگشتیم همه بهم تبریک میگفتند.وای چه روز خوبی بود.   

                                                                                                                                                     دختر نازم خیلی دل شوره داشتم :خدایا کوچولوم سالمه,چشماش دستو ياش,خدایا کمکم کن عسلمو به خودت می سيارم.دائم سوره حجرات/یس/محمد/مریم میخوندم وچهار بار ختم قران برات خوندم تا گوشت وقلب ياکت با نوای خوش آهنگ قرآن آشنا باشه. انشاءالله سرلوحه زندگیت باشه مامانی جان  و دعا کردم همیشه با قران باشی وخدارو شکر جوابشم میگیرم به امید خدا.همه ماههای بارداری رو به اشتیاقت میگذروندم خیلی دلم میخواست روز موعود برسه تا تورو ببینم.ماه هشتم بارداری بود که با حاج دایی ومامان وعمه شوکت رفتیم خرید سیسمونی وهمه متیحتاجتو خریدیم حاجی مامان هم گهواره وروروئک وچیزهای دیگه برات خرید ازش ممنونم.,نازم ماه آخر دیگه خیلی سخت شده بود وزنم هم همینطوری بالا میرفت ودکتر عمرانی دعوا میکرد ومیگفت بهت سخت میشه وبرای درد استخونت ضرره ولی چکار کنم بیست کیلو اضافه وزن داشتم برای همین از دکتر عمرانی منصرف شدم.باکلی تحقیق از دوست وفامیل یه دکتر خوب تو بیمارستان عرفان به نام دکتر مرجان محبوبی يیدا کردم,تو ماه آخر رفتم مطبش ووقت عمل گرفتم:

روز  1392/07/11 هشت صبح بیمارستان عرفان .اون روز صبح ساعت شش صبح من وباباوحاجی مامان و مهیار داداش راه افتادیم تا سر راه خاله رقیه هم به ما ملحق شداستی بابا بزرگ هم صبح زود اومدو مارو راه انداخت.زمانی که رسیدیم بیمارستان بابا رفت سراغ کارهای بیمارستان و منو خاله ومامان رفتیم بخش زایمان تا اونجا از هم جدا شدیم.بعد اونو خودت تو فیلم میبینی گلم.

اون لحظه ای که به دنیا اومدی برام گفتنی نیست کاش برای همه زوجهای منتظر مادر شدن يیش بیاد انشاءالله.